Η εκμυστήρευση ενός φίλου..

Κάποιος που πέρασε και περνάει μια μεγάλη περιπέτεια υγείας(πολύ πριν τον κορωνοϊό) είπε"και τώρα γράφε"...

Δείτε τώρα και νιώστε τι χάνατε τόσο καιρό. Τις αγκαλιές που κάνατε μηχανικά και δεν τις αισθανόσασταν βαθιά.

Τη χειραψία που τη δίνετε σχεδόν από ανάγκη και "χαλαρά".

Το περπάτημα, την βόλτα, το τρέξιμο στη φύση και στην εξοχή . Το να ακούτε τριγύρω σας τους ήχους.

Τη θάλασσα και το μπάνιο που το είχανε κάτι σαν δεδομένα(ειδικά όσοι τα είχατε στα πόδια σας).

Τον καθημερινό σας καφέ που τον πίνατε σαν κάτι που απλά έπρεπε να γίνει, σαν αγγαρεία, είτε με τους φίλους σας, είτε με την οικογένεια, τον άνθρωπο σας..

Τα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, που οι περισσότεροι το θεωρούσαν σαν μία απλή υποχρέωση. Με τα τραγούδια, τα γέλια, το τσούγκρισμα των ποτηριών, το "στην υγειά μας".

Τη βόλτα των γονιών με τα μικρά τους παιδιά στις παιδικές χαρές, στα πάρκα, στα λούνα παρκ, στις κούνιες. Την παρουσία σας σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Σε γάμους, βαφτίσια, ακόμα και σε κηδείες που αποχαιρετούσατε αγαπημένα σας πρόσωπα.

Τα ταξίδια που κάνατε ή που μπορούσατε να κάνετε στο εξωτερικό ή στην όμορφη πατρίδα μας. Το απλό περπάτημα στο δρόμο είτε πηγαίνοντας στη δουλειά, είτε για ψώνια, είτε απλά για βόλτα. 

Τον αγώνα της ομάδας σας(που μερικές φορές κατέληγε σε κίνδυνο για τη σωματική σας ακεραιότητα επειδή ο φανατισμός σας,δεν σας άφηνε να χαρείτε το θέαμα,αλλά θέλατε τον αφανισμό του αντιπάλου) ή απλά τη παρακολούθηση ενός σπορ. Όλα αυτά που θεωρούσατε δεδομένα,συνηθισμένα και ρουτίνα,όλα αυτά που αναβάλλατε για την επόμενη φορά(λες και το αύριο το έχει εξασφαλίσει κανείς μας).

Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο φίλε μου; Πως όταν λήξει αυτή η δοκιμασία, δεν θα περάσει πολύς καιρός θα τα ξεχάσετε όλα, θα τα ξανά θεωρήσετε δεδομένα και δε θα τα εκτιμάτε και πάλι. Πως δεν θα σας γίνει μάθημα,ούτε θα σας κάνει καλύτερους ανθρώπους όλο αυτό που περνάτε τώρα και θα πρέπει να έρθει το επόμενο χτύπημα για να σας υπενθυμίσει πως στα λίγα είναι τα πολλά και πως έχουμε παραφορτώσει τη ζωή μας με άχρηστα πράγματα που αντί να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, μας βουλιάζουν(σαν βαρίδια που είναι πάνω μας).

Θα είναι κρίμα κι άδικο, αν και όταν περάσουμε αυτή τη δοκιμασία, να μη χαμογελάμε πραγματικά όταν χαιρόμαστε. Να μην αισθανόμαστε πραγματικά το δέρμα του άλλου όταν το αγγίζουμε. Να μην κάνουμε την αγκαλιά,την χειραψία, με ένταση και πάθος, όταν βρίσκουμε μπροστά μας ένα αγαπημένο πρόσωπο. Να μη δείχνουμε πραγματικά την αγάπη μας με πράξεις που τις εισπράττει (όχι απλά τις καταλαβαίνει ή θεωρούμε ότι..εννοούνται) ο άνθρωπος που αγαπάμε. Να μη σεβόμαστε το περιβάλλον, αυτό που ανάσανε με την απουσία μας όλο αυτό το διάστημα, τα ζωντανά που είναι αδέσποτα στους δρόμους,αυτά που είναι ακόμη ελεύθερα στη φύση, αλλά και αυτά που έχουμε σπίτι μας. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να ζήσουμε ξανά,όταν τελειώσει όλο αυτό,αλλά πρέπει αυτή τη φορά να την αρπάξουμε από τα μαλλιά και να ζήσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ Γιατί στο μέλλον μπορεί να ξαναϋπάρξει ανάλογη κατάσταση και αν κάτι μας έδειξε αυτή η ιστορία με τον Covid 19 είναι πως ο άνθρωπος δεν είναι άτρωτος, δεν είναι ο ηγέτης του πλανήτη, δεν είναι το κέντρο της γης. Είναι απλά ένα κομμάτι της, ένα κομμάτι της μηχανής της. Και να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως καμία μηχανή δεν καταστράφηκε επειδή πάλιωσε ή καταστράφηκε. ένα κομμάτι της, ειδικά αν αυτό το κομμάτι εμπόδιζε όλη τη μηχανή να δουλέψει κανονικά και αρμονικά.
Και τώρα,αποφασίστε όλοι εσείς που τα είχατε όλα δεδομένα,τι θέλετε να γίνει,μετά τη παρέλευση της δοκιμασίας. Μια ευκαιρία να γίνεται όλοι καλύτεροι άνθρωποι για εσάς,τα παιδιά σας,τις μεταγενέστερες γενεές ή θα την αφήσετε να φύγει,να σας προσπεράσει και πάλι από την αρχή,που μπορεί να είναι και το τέλος;