Ζούμε σε μια χώρα που είναι Εθνικό σπορ το ψέμα των πολιτικών(π.χ ανάπτυξη το 2012 κατά ΓΑΠ,2013 κατά Σαμαρά,το 2014 κατά Στουρνάρα,μέσα-έξω από το μνημόνιο ή διαπραγμάτευση-επαναδιαπραγμάτευση του κατά το δοκούν και ανάλογα με τα κελεύσματα των έξωθεν αφεντικών,προγραμματικές δηλώσεις που "ξεχνιούνται" μετά τις εκλογές κλπ..κλπ..),που θεωρείτε "έξυπνος" όποιος φοροδιαφεύγει,κάνει λαμογιές,κομπίνες και μπορεί να κλέβει το δημόσιο,που είναι "συνήθεια που έγινε λατρεία" η πελατειακή σχέση πολιτών-πολιτικών και τούμπαλιν,σε μια χώρα όπου τα όνειρα των νέων μας-του μέλλοντος τούτης και κάθε χώρας δηλαδή-είναι έξω και μακρυά από τα σύνορα της,σε μια πατρίδα όπου θέλουμε όλοι μας να ξεφεύγουμε από τις υποχρεώσεις μας έναντι του κράτους(λες και το κράτος είναι κάποιος αόρατος εχθρός και η εκάστοτε εκτελεστική εξουσία και όχι ο κάθε ένας από εμάς και όλοι μαζί),αλλά παράλληλα ξέρουμε να απαιτούμε από αυτό το κράτος να ναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι μας.Σε μια χώρα που πουλάμε την ατομική μας περιουσία(ακόμη και τα χρυσά προσωπικά αντικείμενα μας,όπως συνέβαινε στην κατοχή)προκειμένου να επιβιώσουμε,που έχουμε βάλει ενέχυρο και υποθήκη (παίρνοντας δάνεια και σκύβοντας το κεφάλι στην κάθε επιθυμία των δανειστών μας) ότι πολύτιμο υπάρχει επάνω και κάτω από το έδαφος μας.Σε μια χώρα όπου η φτώχεια και η πείνα οδηγούν πολίτες της να απλώνουν τα χέρια,εκλιπαρώντας για μια σακούλα τομάτες,για ένα λάχανο,άλλους δε να αυτοκτονούν.
Σ'αυτήν τη χώρα ζούμε.Μια χώρα χωρίς μέλλον,χωρίς όραμα.Μια χώρα υποτελή,με πολίτες χωρίς αύριο σκυμμένων και προσκυνημένων.
Όμως σ'αυτή τη χώρα ζούσαν ΈΛΛΗΝΕΣ!Όχι κατ'όνομα,αλλά και στη νοοτροπία,στο τρόπο ζωής τους.Άνθρωποι ανυπόταχτοι,ελεύθεροι,πνεύματα ανήσυχα,δημιουργικά.Τι από όλα αυτά είμαστε πλέον εμείς?Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη της ψυχής μας με ειλικρίνεια και ας απαντήσουμε.Είναι το πρώτο βήμα προκειμένου να ακολουθήσει το επόμενο που είναι να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας,μαζικά,για να αποτινάξουμε αυτό το μαύρο πέπλο που υπάρχει πάνω από τα κεφάλια μας και σκοτεινιάζει τις ζωές μας.Μπορεί να μας πάρει καιρό να ξαναγίνουμε κράτος ανεξάρτητο και κυρίαρχο,με πολίτες που θα ευημερούν,αλλά θα είμαστε πολίτες περήφανοι,σε μια χώρα με μέλλον,ειδικά για τις γενιές που έρχονται.Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε,να τραβήξουμε αυτόν τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο μιας και εμείς,η γενιά μας,έφερε εδώ τα πράγματα και άρα εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να "βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη" με το όποιο για εμάς κόστος.
Ας γίνουμε επί τέλους Έλληνες όνομα και πράγμα και όχι όπως είμαστε τώρα.Ένα πράγμα δηλαδή που δεν έχει όνομα!
